در خطبه 192 نهج البلاغه که انصافاً خطبه پرمغز و مفصلی است، در فرازی آمده است: «فَانْظُرُوا کَیْفَ کَانُوا حَیْثُ کَانَتِ الْأَمْلَاءُ مُجْتَمِعَةً وَ الْأَهْوَاءُ مُؤْتَلِفَةً وَ الْقُلُوبُ مُعْتَدِلَةً وَ الْأَیْدِی مُتَرَادِفَةً وَ السُّیُوفُ مُتَنَاصِرَةً وَ الْبَصَائِرُ نَافِذَةً وَ الْعَزَائِمُ وَاحِدَةً أَ لَمْ یَکُونُوا أَرْبَاباً فِی أَقْطَارِ الْأَرَضِینَ وَ مُلُوکاً عَلَى رِقَابِ الْعَالَمِینَ
فَانْظُرُوا إِلَى مَا صَارُوا إِلَیْهِ فِی آخِرِ أُمُورِهِمْ حِینَ وَقَعَتِ الْفُرْقَةُ وَ تَشَتَّتَتِ الْأُلْفَةُ وَ اخْتَلَفَتِ الْکَلِمَةُ وَ الْأَفْئِدَةُ وَ تَشَعَّبُوا مُخْتَلِفِینَ وَ تَفَرَّقُوا مُتَحَارِبِینَ وَ قَدْ خَلَعَ اللَّهُ عَنْهُمْ لِبَاسَ کَرَامَتِهِ وَ سَلَبَهُمْ غَضَارَةَ نِعْمَتِهِ وَ بَقِیَ قَصَصُ أَخْبَارِهِمْ فِیکُمْ عِبَراً لِلْمُعْتَبِرِین»
ترجمه آقای دکتر علیاکبر احمد پور در کتاب امام علی ع و همگرایی اسلامی در عصر خلافت (انتشارات بوستان کتاب، 1377): «پس بنگرید چسان مینمودند، آنگاه که گروهها فراهم بودند، و همگان راه یک آرزو را میپیمودند و دلها راست بود و با هم سازوار و دستها یکدیگر را مددکار، شمشیرها به یاری هم آخته و دیدهها به یک سو دوخته و ارادهها در پی یک چیز تاخته. (در چنین حال) آیا مهتران سراسرزمین نبودند و به جهانیان پادشاهی نمینمودند!؟
پس بنگرید که پایان کارشان به کجا کشید وقتی میانشان جدایی افتاد و الفت به پراکندگی انجامید و سخنها و دلهاشان گونه گون گردید. از هم جدا شدند و به حزبها گراییدند و خدا لباس کرامت را از تنشان بیرون آورد و نعمت فراخ خویش را از دستشان بدر کرد و داستان آنان میان شما ماند و آن را برای پند گیرنده عبرت گردانید.»
بدون پینوشت.
بسم ربالشهدا والصدیقین
سلام بزرگوار
28 سال پیش یه همچین ساعتی سرچشمه...نه بهتره بگم ایران ولوله بود بهشتی با یاراش پرید!خوش به حالشون
ای مرغ سحر عشق ز پروانه بیاموز
کان سوخته را جان شد و آواز نیامد